گناه کبیره ای که می تواند انسان را به ورطه نابودی بکشاند

 پس از شرک به خداوند ناامیدی دومین گناه کبیره است

  پس از شرک به خداوند ناامیدی دومین گناه کبیره است که می تواند انسان را به ورطه نابودی کشانده و خسران دنیا و آخرت را نسیب او گرداند.

 آیت الله دستغیب(ره) در کتاب گناهان کبیره در مورد ناامیدی می گوید:پس ملاحظه حالات اشخاصی که به درگاه خدا رجوع کرده و حاجت روا شدند، آیا انسان عاقل می تواند از پروردگار کریم خود مایوس و از رستگاری خود یا دیگری نا امید شود؟به خاطر همین است که علما فرموده اند:شخص مسلمان نباید به طور قطع خود را از کفار و فساق بهتر بداند و خود را سعید و آنها را شقی ببیند بلکه باید حالش این طور باشد که اگر لطف و توفیق الهی درباره ما مستمر باشد و با همین حالی که هستیم و بهتر از دنیا برویم و فلان کافر و فاسق هم اگر همین طور خذلان خدا شامل حالش بوده و با این حال فعلی از دنیا برود آن وقت من از او بهتر خواهم بود.

ایشان در ادامه می گوید:ناامیدی از ترقی و تعالی در مراتب انسانیت هرچند مصداق بارز ناامیدی نیست ولی مومن نباید گمان کند که برای ترقی انسان در مقام های معنوی به تنهایی برخی اسباب مثل قوه جوانی و ذکاوت موثر است.در طول تاریخ چه اشخاصی بودند که هیچ کدام از اینها را نداشته و به فضل الهی به درجات عالی رسیده اند مانند فضیل بن عیاض و برهم نصرانی که همه در پیری لطف الهی شامل حالشان شد.

شهید دستغیب در ادامه می گوید:یاس از لوازم و آثار کفر و انکار خداوند است زیرا کسی که خدا را به قدرت و کرم وعلم شناخت و دانشت که آفریننده همه عوالم است و شدرتش نامحدود و حکمتش نامتناهی است دیگر باید امیدش فقط به خدا باشد.

منبع:کتاب گناهان کبیره، ص91 و ص 92